به گزارش مشرق به نقل از بولتن، حجت‌الاسلام و المسلمين در اولين شب از سخنراني خود در دانشگاه امام صادق(ع) به طرح بحث مهمي به نام پيچيدگي‌هاي دين و تأثير آن در موضوعي به نام «ريزش‌ها و رويش‌ها» پرداخت. نظر به اهميت اين موضوع، در زير به برخي از بخش‌هاي مهم آن اشاره مي‌شود:
* يکي از زيبايي‌هاي دين ما، به پيچيدگي‌ها و لايه لايه بودن آن بر مي‌گردد. اگر دين ساده بود و آدم‌ها به راحتي به کنه و کمال آن مي‌رسيدند ديگر دين نمي‌توانست ظرف وجودي موجود بي‌نهايت‌طلبي چون «انسان» را پر کند. همين پيچيدگي‌ها است که باعث مي‌شود انسان مؤمن همواره نگران عاقبت به خيري خويش باشد. «عاقبت به خيري» موضوع بسيار مهمي است. به خاطر همين در آيات و روايات هميشه در مورد ترسيدن و نگران بودن از عاقبت به خيري هشدار داده شده است. خداوند در سوره‌ي آل عمران به مؤمنان خطاب مي‌کند که مواظب باشيد که يک وقت نامسلمان از دنيا نرويد!
* قواعد و دستورات ديني مانند قواعد راهنمايي و رانندگي و امثالهم نيست که انسان بگويد من ياد گرفتم و همه‌‌ي آن را بلدم. انسان در دين هر چقدر که جلوتر برود با موانع و پيچيدگي‌هاي جديدتر و صعب‌تري رو به رو خواهد شد. کيدها و مکرهاي شيطان و جنود او شکل جديدتر و سخت‌تري به خود خواهد گرفت. و به همين دليل است که ما در جامعه‌ي ديني با موضوعي به نام «ريزش‌ها و رويش‌ها» مواجه‌ايم.
* «ريزش» يعني فرو اقتادن کسي که از او انتظار افتادن نيست. ريزش يعني اين که انسان در جايي سقوط کند که در آن‌جا انتظارش را ندارد. (البته اين امر صرفا ناشي از بي‌توجهي انسان نيست بلکه به عوامل ديگري هم بستگي دارد)
«رويش» نيز يعني رشد انسان‌هايي که از آن‌ها انتظار صعود نمي‌رود. همين‌طور يعني انسان در مقطع و جايي رشد کند و اوج بگيرد که در آن‌جا انتظار ندارد.
* معمولا جامعه در دوران «بحران»ها با مسأله‌ي ريزش‌ها و رويش‌ها مواجه مي‌شود. قرآن کريم يکي از مصاديق رويش‌ها را در مواقع بحراني مي‌داند. در سوره‌ي آل‌عمران مي‌خوانيم زماني که مردم به بعضي از اشخاص مي‌گويند مردم مخالف تو هستند، پس بترسيد، آن‌ها ايمان‌شان بيشتر تقويت شده و ثابت‌قدم تر مي‌شوند.
* اصلا جامعه‌ي ديني بدون ريزش و رويش وجود ندارد. اين موضوع مخصوصا در دوران آخر‌الزماني از اهميت بيشتري برخوردار است. به همين دليل در روايات گفته شده که در دوره‌ي آخرالزمان غربال‌هاي شديدي صورت مي‌گيرد. برخي افراد فکر مي‌کنند که اين ضعف جامعه‌ي ديني است. در حالي که بر عکس اين نقطه‌ي قوت و زيبايي دين است. که با هيچ کسي عقد اخوت نبسته است. حتي اگر پسر پيامبر هم باشد بايد بداند که اين ملاکي محسوب نمي‌شود. که «پسر نوح با بدان بنشست خاندن نبوتش گم شد».
* کربلا مظهر ريزش‌ها و رويش‌ها است. در روز عاشورا لحظه به لحظه به ايمان اصحاب سيدالشهداء (ع) افزوده مي‌شد. از آن طرف در سپاه مقابل شاهد ريزش‌هاي شديد هستيم. اين نکته مهم است افرادي که در کربلا مقابل امام حسين (ع) قرار گرفتند کافر و ملحد و رومي و ... نبودند بلکه همه جزو کساني بودند که نماز مي‌خواندند و روزه مي‌گرفتند و حج مي‌گذاردند. بنابراين کربلا مواجهه‌ي سپاه امام حسين (ع) با «بد»ها نيست، با «ريزش»ها است.
